چکیده:
حوزه علمیه قم در تاریخ معاصر ایران، با مدیریت آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری و همیاری متدینین آگاه به شرایط سیاسی ایران شکل گرفت و در دوران مرجعیت عامه آیت‌الله بروجردی در راستای گسترش کمی و کیفی آن تلاش شد و بنیان‌های آن تقویت گردید. پس از درگذشت آیت‌الله بروجردی علمای طراز اول حوزه علمیه قم با استفاده از شرایط فراهم شده با تشکیل جلسات مشترک و اتخاذ موضع مشترک ضمن ارتباط با علمای صاحب نفوذ سایر شهرها و با برخورداری از حمایت مراجع و شخصیت‌های علمی حوزه‌های علمیه عتبات عالیات و با استفاده از تجربیات نهضت‌های معاصر و ارائه قرائت جدیدی از مقولات اندیشه سیاسی شیعه به پرورش و تربیت نسل جدیدی از روحانیونی پرداختند که با اعزام آنان در ایام تبلیغی به اقصی نقاط کشور و با استفاده از پایگاههای مذهبی همچون مساجد و حسینیه‌ها توانستند زمینه‌های فکری جدیدی در اقشار مختلف جامعه به خصوص قشر جوان و تحصیل کرده جامعه فراهم آورند و با تکیه بر همیاری مردم، دوره گفتمان استراتژی بقا و سیاست گریزی به پایان رسید و حوزه علمیه قم در دوران شکوفایی خود ضمن غلبه بر متحجران توانست سیاست‌های غیر اسلامی و متکی به مقتضیات نظام بین‌الملل رژیم شاه را به چالش بکشد و زمینه‌های گفتمان طرح عملی حکومت اسلامی را فراهم سازد. بنابراین حوزه علمیه قم با زعامت و رهبری بی بدیل، آگاه، شجاع، مدیر، مدبر و فرصت شناس همچون امام خمینی(ره) به بهرگیری از همه ظرفیت‌های موجود توانست مجموعه عناصر قدرت رژیم حاکم که قدمتی دو هزار و پانصد ساله داشت را با اتکای به مردم و با راهکارهایی همچون راهپیمایی، تظاهرات و اعتصاب مجبور به شکست نماید و در نظام دو قطبی شرقی و غربی حاکم بر نظام بین‌المللی با تحقق انقلاب اسلامی، نوع بدیعی از حاکمیت را به نام جمهوری اسلامی به جهانیان عرضه بدارد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد