چکیده:
در مطالعه نیروهای اجتماعی ایران، روحانیت به عنوان یکی از بازیگران عرصه سیاسی - اجتماعی در تحولات دوره معاصر نقش مهم و غیر قابل انکاری داشته است. با توجه به روش سیستمی، روحانیت به عنوان زیر سیستمی از سیستم بزرگ اجتماعی به تحولاتی که در خارج از محیط خود رخ داده است عکس العمل نشان می دهد. زیرا یک سیستم پویا برای ادامه حیات خود نیازمند کارکرد انطباق پذیری با محیط خویش می باشد با توجه به دو تحول مهم در تاریخ معاصر ایران یعنی مشروطه خواهی و انقلاب اسلامی و نقش اساسی روحانیت در این دو رویداد بررسی مقایسه ای نتایج آن دو بر سیستم روحانیت چه در بخش ساختاری و چه در بخش کارکردی قابل توجه و تامل می باشد. نتیاج بدست آمده از مقایسه ساختار و کارکردهای روحانیت در این دوره نشان می دهد علی رغم وجود نقش مشابه روحانیت در این دو تحول، نتایج متفاوتی برای روحانیت به دست آمده است نتیجه ورود روحانیت به عرصه سیاست در دوره مشروطه باعث تضیعف کارکردهای موقعیت مند از جمله کارکرد سیاسی شده و بیشتر تمرکز روحانیت را بر کارکردهای سنتی معطوف داشته است. در بخش ساختاری نیز تلاش نموده تا مرجعیت دینی را از عراق به ایران انتقال داده و پراکندگی موجود در میان خود را به اتحاد در مرجعیت و رهبر دینی تبدیل نماید. عمده تلاش روحانیت در این عرصه حفظ بقای خویش در در مقابل سیاست های ضد دینی دوره پهلوی بود. اما در دروه بعد از انقلاب شرایط مناسبی برای توسعه ساختاری و کارکردی روحانیت ایجاد شد. روحانیت چه در بخش هرم اقتداری و چه در بخش سازمانی خود دچار تحول گردیده و کارکردهای موقعیت مندش را توسعه داده و نقش های سیاسی مختلفی را بر عهده گرفت

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد