چکیده:
فهم دین و دستیابی به معرفت دینی، مهم‌ترین مسألهی فراروی هر فرد متدی ن است. دستیابی به معرفت دینی از آن حیث دارای اهمیت بوده که تنها از این ممر است که هدف دین به تحقق رسیده و فرد دین‌دار به کمال مطلوب میرسد. ازاین‌رو تلاش‌های بسیاری در این زمینه شکل‌گرفته است. پژوهش حاضر بر این فرضیه استوار است که فهم دین و اکتشاف معرفت دینی امری روش‌مند بوده و از منطق و متدی خاص برخوردار است. این روش‌مندی محصول ابتنای بر پاره‌ای مبانی از قبیل معرفت‌شناختی، انسان‌شناختی و دین‌شناختی است. شاهد این امر، یکسانی و عدم اختلاف در معرفت دینی به‌دست‌آمده از جانب غالب دین‌پژوهان در زمان‌ها و دوره‌های مختلف بوده که محصول اتحاد روشی آن‌ها در مواجهه با منابع معرفت دینی است. این نوشتار بر پایهی روش مقایسه‌ای شکل‌گرفته اما اتحاد مبانی و روش فهم استاد مطهری و علامه مصباح، این نوشتار را بیشتر به سمت روش توصیفی پیش برده است. حاصل این پژوهش بدین نتیجه رهنمون میشود، فهم دین بر پاره‌ای اصول و مبانی استوار است. این مبانی اعم از نوع نگاه به معرفت، انسان و دین بوده، تأثیر مستقیم درروش مواجهه با منابع معرفت دینی دارند. منابع معرفت دینی از انسجام و همسازی برخوردار است. روش مواجهه با هر منبع متفاوت از دیگری است. همچنین روش اکتشاف آموزه‌های دینی در هر یک از سه کلان‌حوزهی اعتقادات، احکام شرعی و احکام اخلاقی متفاوت است. به نظر میرسد با توجه به روش‌مندی فهم دین و تأثیرات هر یک از مبانی در این فرایند، بهتر است پژوهش‌هایی مستقل، درزمینهی تأثیر هر یک از مبانی یادشده و نتایج روش‌شناختی آن انجام شود. کلمات کلیدی: فهم دین، معرفت دینی، منطق فهم دین، منابع معرفت دینی، مبانی فهم دین

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد