چکیده:
انقلاب مردم مصر که در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۱ آغاز و با سرنگونی حسنی مبارک در ۱۱ فوریه جنبه عینی یافت ،منجر به پیروزی اخوان المسلمین در انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری محمد مرسی شد. روند انقلاب و بیداری اسلامی یکسال بعد با تظاهرات و اعتراضات مردم و شکل گیری جنبش تمرد نسبت به حکومت محمد مرسی شکل جدیدی به خود گرفت و منجر به سقوط حکومت توسط نظامیان و در نهایت به قدرت رسیدن السیسی عنصر مورد حمایت عربستان وامریکا و شکست انقلاب گردید. دراین رساله در پاسخ به این سوال اصلی که مهمترین زمینه ها و عوامل سیاسی- اجتماعی ناکامی بیداری اسلامی در مصر چیست ؟ و راهبرد های مواجهه ایران با آن کدام است ؟ این فرضیه آزمون شد که میراث استعمار، ساختار استبدادی حکومت و فرهنگ سیاسی از جمله زمینه ها و رقابت های ایدئولوژیکی و حزبی زمان انقلاب، ناکارآمدی دولت جدید ، عدم حمایت الازهر از انقلابیون و دخالت قدرتهای بزرگ از موارد عوامل ناکامی بیداری اسلامی در مصر می باشد . راهبردهای جمهوری اسلامی ایران جهت مواجهه با وضعیت بحرانی بیداری اسلامی در دو دسته راهبردهای معطوف به پیش ران های بیداری اسلامی و راهبردهای مربوط به رفع محدودیت ها در سطوح سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی بیان گردید. راهبردهایی مانند: ایجاد وارتقاء روابط دیپلماتیک، موازنه امنیتی منطقه ای ، همکاری در مبارزه با تروریسم و راهکارهایی ازجمله «استفاده از فرصت های فرهنگی وتمدنی نظیر زبان فارسی، همکارهای قرآنی و نخبگانی ،تشکیل سمن های مشترک با صوفیه مصر در مقابله با جریان سلفی – تکفیری مورد بررسی قرار گرفت.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد