چکیده:
هدف پژوهش حاضر بررسی امنیت کارگران مهاجر به‌مثابه معیاری برای حکمرانی مطلوب با تأکید بر قوانین جمهوری اسلامی ایران است. این پژوهش که با روش توصیفی-تحلیلی انجام پذیرفت، نشان داد که با پیوستن‌ دولت‌ها به‌ مقاوله‌نامه‌های‌ سازمان بین‌المللی کار، اصلاح قوانین‌ ناکارامد و ناکافی‌ و تدوین‌ قوانین‌ جامع‌ در زمینۀ امور مهاجرتی‌، انعقاد موافقت‌نامه‌های‌ دوجانبه‌ و چندجانبه‌ میان کشورهای‌ مهاجرفرست‌ و مهاجرپذیر، آموزش کارگران مهاجر پیش از اقدام به‌ مهاجرت و آگاه‌کردن آنان از شرایط‌ کار و مزایای‌ آن و مبارزه با سازمان‎دهندگان قاچاق کارگران مهاجر، می‌توان با ایجاد توازن میان منافع‌ و مصالح‌ یک‌ کشور و رعایت‌ حق‌ حاکمیت‌ آن با رعایت‌ حقوق مکتسبۀ کارگران قانونی‌ و حقوق بنیادین‌ کارگران غیرقانونی‌، زمینه‌ را به‌‎گونه‌ای‌ فراهم‌ آورد که‌ حقوق مدنی‌، سیاسی‌، اقتصادی‌، و اجتماعی‌ کارگران مهاجر قانونی‌ و اعضای‌ خانوادۀ‌ آنان همانند اتباع داخلی‌ کشور مقصد تأمین‌ شود. بر اساس آیین‎نامه‎ها و مقاوله‎نامه‎های بین‎المللی مربوط به پناهندگان و مهاجران و اتباع و نیز قوانین مربوط به اتباع در جمهوری اسلامی ایران، ایران نسبت به بسیاری از کشورهای غرب آسیا در شرایط بهتری قرار دارد. جمهوری اسلامی ایران نه‌تنها بسیاری از معیارهای بین‌المللی مربوط به پناهندگان را پذیرفته و اجرا می‌کند، بلکه بسیاری از موارد مربوط به کرامت انسانی، تأمین امنیت و تحصیل پناهندگانی را که هنوز به دریافت کارت اقامت اقدام نکرده‎اند، تسهیل کرده است.

دانــلود