چکیده:
قواعد فقهی برای تبیین و استخراج فروع فقهی و حقوقی کاربرد فراوانی دارند. از جمله آنها قاعده "الزَّرعُ لِلزّارِع وَ لو کانَ غاصِباً" می باشد که در انتهای ماده 33 قانون مدنی انعکاس یافته است. برابر قسمت انتهایی ماده 33 قانون مدنی: «...مگر اینکه نماء یا حاصل از اصله یا حبّه غیر حاصل شده باشد که در این صورت درخت و محصول مال صاحب اصله یا حبّه خواهد بود، اگر چه بدون رضای صاحب زمین کاشته شده باشد.» اگر شخصی بذر متعلّق به خود یا دیگری را در ملک متعلّق به دیگری بکارد، حاصل، متعلّق به صاحب بذر است، اگر چه زمین را غصب کرده باشد. در این نوشته با بهره گیری از روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی به فروعات این قاعده پرداخته می شود. در نهایت علاوه بر تثبیت این قاعده در خصوص محصولات به دست آمده از حبه و تعمیم آن به محصولات به دست آمده از اصل درخت، به نظر می رسد نتاج حیوانات و حق زارعانه نسبت به غاصب از مواردی است که از قاعده مذکور تبعیت نکرده و حکم مستقلّی دارند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد