چکیده:
اشاره ر تفکر دینى, نسبت به گواهى و شوق قلبى انسان و جنبه هاى شهودى وى در مورد امور ماوراى طبیعى, تأکید بسیار شده است و اهمیت این امور در نزد دین باوران بر کسى پوشیده نیست. بدیهى است که این تأکید فوق العاده به معناى نفى توانایى عقل نظرى نسبت به امور ماوراى طبیعى نخواهد بود.
از سوى دیگر, در جهان غرب, شبهات حس گرایان و مخصوصاً دیوید هیوم (1711ـ1766) در مورد برهانهاى اثبات وجود خدا, بویژه برهان نظم و برهان معجزات, و پس از آن که ایمانوئل کانت (1724ـ1783) نسبت به توانایى عقل نظرى در ادراک امور ماوراى طبیعى ایجاد تردید نمود, در میان فلاسفه و متکلمان مغرب زمین گرایشى را پدید آورد که رویکرد آن به تجربه دینى, به منزله برهانى براى اثبات وجود خدا و همچنین, احیاناً, به عنوان گوهر و مخّ دین بود. این نوشتار در مقام بررسى برهان تجربه دینى به منزله یکى از برهانهاى ذکر شده در اثبات وجود خداوند, به بررسى دیدگاههاى ویلیام جیمز, سى. دى. براد, والیس ماتسون, خواهد پرداخت.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد