چکیده:
براى پرداختن به این سؤال, اولین کار من طبعاً این است که آن را تفسیر کنم.
نخست آن که لزومى ندارد فرض کنیم که همه اعتقادات دینى یا معقول هستند یا نامعقول. بیایید سؤال را این گونه فهم کنیم: (آیا برخى از اعتقادات دینى معقول هستند؟) یا (آیا اعتقادات دینى مى توانند معقول باشند؟)
وقتى سؤال را این گونه محدود مى کنیم, باید نسبت به این وسوسه هشیار باشیم که با کم کردن امیدمان, به پیروزى کم بهایى نایل مى شویم. اگر ما مطالبى نظیر (نیروهایى در جهان وجود دارند که اعمال نیک انجام مى دهند) یا (مردم گاهى تجربه هاى معنوى دارند) را اعتقاد دینى حساب کنیم, پس کاملاً مسلّم و غیرقابل مناقشه خواهد بود که برخى از اعتقادات دینى معقول باشند. براى پرهیز از این که مسئله را چنین بى اهمیت تلقى کنیم, من در اینجا بر اعتقادات دینى معمولى یک فرد مسیحى میانه روِ روشن فکرِ معاصر که نسبت به تعهدات مسیحیت و داشتن یک زندگى مسیحى جدیّت دارد, متمرکز مى شوم; کسى که با سنت مسیحى احساس وابستگى دارد و فکر مى کند که اعتقادات مسیحى خودش, دست کم بخشى از آن, درباره منبع متعالى تمام وجود است و بر این باور است که این اعتقادات صدق عینى دارند. خلاصه آن که, من بر اعتقادات خودم متمرکز مى شوم و اطمینان دارم که این اعتقادات منحصر به فرد نیست.

دانــلود