چکیده:
اساس شکل‌گیری و قدرت یافتن سمن‌ها بر کاستن از اختیارات دولت‌ها در حوزه‌های مختلف، استوار بوده است. از مهم‌ترین این حوزه‌ها، حوزه زنان و موضوع توانمندسازی حقوقی آنان است. یکی از کشورهایی که در راستای توانمندسازی حقوقی زنان به موفقیت‌های چشمگیری دست یافته، کشور بنگلادش است. بر این اساس، مسئله اصلی این پژوهش، بررسی تفاوت‌های دو کشور ایران و بنگلادش در توانمندسازی حقوقی زنان به‌لحاظ ظرفیت‌های سمن‌هاست. به این منظور، نظریه توانمندسازی حقوقی مارگارت شولر با استفاده از بخش‌هایی از نظریه استفن گلوب، به‌عنوان چارچوب مفهومی ‌این تحقیق استفاده شد. در این چارچوب مفهومی، با استفاده از روش اسنادی، داده‌های مرتبط با موضوع پژوهش تحلیل گشت. این پژوهش درنهایت به این نتیجه ‌رسید که اصلی‌ترین تفاوت میان بنگلادش و ایران، در شاخص‌های ابتکارات، محتوا و درخواست است. سمن‌ها در بنگلادش با اجرای برنامه‌های هدفمند، در جهت تغییر محتوای قانون گام برداشتند و مهم‌تر آنکه سازکارهایی را برای اطمینان از اجرای صحیح قوانین حامی‌حقوق زنان اتخاذ کردند؛ اما در ایران این سازکارها به حاشیه رفته یا شکست خورده است. وابسته نبودن سمن‌ها در بنگلادش و درمقابل نیمه‌دولتی بودن سمن‌ها در ایران و تغییر ماهیت آنها از اصلاحگر به حمایتگر را می‌توان ریشه این تفاوت‌ها بیان کرد. 

دانــلود