چکیده:
یکی از مهم‌ترین مبانی انسان‌شناختی جداانگاری معنویت از دین، اومانیسم است که انسان را به جای خدا نشانده و هیچ مرجعیت بیرونی‌‌ای همانند وحی و ادیان الهی را برنمی‌تابد. این مبنا که اومانیسم معنوی را نیز به‌دنبال دارد، ریشه در انگاره مونیسم داشته که در آن با عدم تمایز میان امور مادی و معنوی، معنویت امری کاملا زمینی و این جهانی تعریف می‌شود و با یگانه‌انگاری خدای متعالی با خدای درون، میان جهان مشهود و غیب و امر مقدس و نامقدس تفاوتی نیست و مواردی چون: خودالوهیتی، تغییر نظام ارزش‌شناسی و نفی عالم غیب، ازجمله پیامدهای امکانی آن به‌شمار می‌رود. این پژوهش با روشی تحلیلی - انتقادی و با تکیه بر داده‌های کتابخانه‌ای، درصدد نقد این مبنا با تأکید بر آثار علامه طباطبایی& است. سیر و سلوک معنوی و دست‌یابی به معنویت و کرامت اصیل و حقیقی در آثار علامه طباطبایی& که مفسر قرآن و تعالیم اسلام است، فقط در سایه شناخت و اقرار به فقر و وابستگی وجود انسان به خالق خود و ارتباط پیاپی با او در قالب عبودیت و تقوامداری حاصل می‌شود. براین‌اساس استقلال انسان از خداوند و روی‌گردانی‌اش از وحی الهی و ادیان آسمانی نتیجه‌ای جز نبود هویت اصیل خویش و گرفتاری در وادی ازخودبیگانگی نخواهد داشت. به‌طبع، معنویت حقیقی و زندگی معنوی نیز با چنین انگاره‌ای شکل خواهد گرفت.

دانــلود