چکیده:
یکی از ویژگی‌های مناجات با خدا به‌ویژه در ماه مبارک رمضان، جذاب و شیرین‌بودن آن است و این خود، موهبتی افزون بر موهبت یاد خداست ؛ چراکه در آن بنده هم به نعمت یاد خدا و ثمره‌های آن دست می‌یابد و هم از موهبت شیرینی این یاد برخوردار می‌شود؛ چنانچه امام سجاد (ع) عرضه داشت: «اللَّهُمَّ ... مَتِّعْنَا بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِکَ وَ أَوْرِدْنَا حِیاضَ حُبِّکَ وَ أَذِقْنَا حَلَاوَةَ وُدِّکَ وَ قُرْبِکَ»:^[1] بار خدایا! ما را از لذّت مناجاتت بهره‌مند گردان و در آبگیرهاى محبّتت وارد گردان و شیرینى دوستى و قرب خودت را به ما بچشان. در دعای جوشن کبیر نیز می‌خوانیم: «یا مَنْ‏ ذِکْرُهُ‏ حُلْوٌ»:^[2] ای آن‌که یاد او شیرین است. همچنین در دعای عرفه آمده است: «یا مَنْ‏ أَذَاقَ‏ أَحِبَّاءَهُ‏ حَلَاوَةَ الْمُؤَانَسَةِ»:^[3] ای آن‌که شیرینی انس خود را به دوستان چشانده‌ای. استاد شهید مطهری می‌گوید: « ... دنیاى عبادت دنیاى دیگرى است. دنیاى عبادت آکنده از لذت است؛ لذتى که با لذت دنیاى سه‌بعدى مادى قابل مقایسه نیست. دنیاى عبادت پر از جوشش و جنبش و سیر و سفر است، ... دنیاى عبادت شب و روز ندارد؛ زیرا همه روشنایى است، تیرگى و اندوه و کدورت ندارد، یک‌سره صفا و خلوص است».^[4] [1]. محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج‏91، ص 147. [2]. همان، ج 1، ص 390. [3]. همان، ج 92، ص 226. [4]. مرتضی مطهری، مجموعه ‏آثار، ج ‏16، ص 419.

دانــلود