چکیده:
کتاب و سنت دو منبع مهم استنباط احکام فقهی‌اند و روایات که انتقال دهنده سنت انداز پراستفاده‌ترین مستندها در استنباط احکام فقهی‌اند و این در حالی است که بسیاری از روایات با خصوصیات و ویژگی‌هایی همراه‌اند که میزان استفاده از آنها را در استنباط کاهش داده و فقیه را برای استنباط حکم بسیاری از وقایع با مشکل و محدودیت مواجه می‌کنند چرا که راویان و یا سؤال‌کنندگان از موارد محدود یا مصادیق خارجی که مورد نیازشان بود ه است بیشتر سؤال می‌کرده‌اند و معصومان(ع) هم به مصالحی در بسیاری از موارد حکم همان مصداق یا مورد محدود را بیان می‌کردند بلکه گاهی معصومان ابتدا به ساکن حکم مصداقی خاص یا مورد محدود را بیان می‌کردند بلکه به صورت نادر در قرآن کریم هم حکم یک مصداق یا مورد محدود بیان شده است از این‌رو این پرسش مطرح می‌شود که شیوه ها و ضوابط تعدی از مصداق خاص و مورد محدود که در آیات و روایات آمده کدامند؟ این مقاله در صدد بررسی پرسش فوق است. در این مقاله نه شیوه تعدی از نص ذکر شده که به نظر نگارنده پنج مورد از آنها به عنوان خاص معتبراند نظیر قیاس منصوص العلة و قیاس اولویت و برخی از آنها در صورتی که مفید قطع یا اطمینان باشند و به عنوان قطع و اطمینان معتبرند نظیر تنقیح مناط قطعی و برخی از آنها را نمی‌توان شیوه‌ای در عرض سایر شیوه‌ها به حساب آورد نظیر اتحاد طریق مسئلتین.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد