چکیده:
قرآن کریم برای تأکید بر اهتمام به نماز، از تعبیر «اقامه»^[1] (برپاداشتن) و «محافظت»^[2] استفاده کرده است. منظور از برپاداشتن نماز، به‌جا‌آوردن آن به طور کامل و با تمام حدود و شرایط،^[3] از جمله مراقبت بر وقت نماز و قضانشدن آن است.^[4] نماز تنها واجبی است که مکلف در هیچ شرایطی مجاز به ترک آن نیست: «إنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنینَ کِتاباً مَوْقُوتا:^[5] زیرا نماز بر مؤمنان واجبى همیشگى و تبدیل‏ناپذیر است». اگر نماز کسی قضا شد، هیچ چیزی جای آن را پر نمی‌کند.^[6] نماز اولین واجبی است که در قیامت حسابرسی می‌شود و قبولی اعمال دیگر، مشروط به قبولی آن است.^[7] پیامبر اکرم(ص) فرمود: «لَیْسَ‏ مِنِّی‏ مَنِ‏ اسْتَخَفَّ بِصَلَاتِه:‏^[8] از من نیست کسی که نمازش را سبک بشمارد». اگر کسی غفلت، سبب قضاشدن نمازش شود، مصداق کسی است که نماز خود را سبک دانسته است.   [1]. بقره: 3، 43، 110، 177؛ توبه: 9، 18؛ مائده: 5، 55؛ انفال: 8، 3. [2]. بقره: 238. [3]. ر.ک: محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج ‏1، ص 56؛ فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان، ج 6، ص 621. [4]. سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج ‏17، ص 43. [5]. نساء: 103. [6]. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ‏3، ص 55. [7]. محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعة، ج ‌4، ص 108. [8]. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ‏6، ص 19.

دانــلود