چکیده:
یک ایده بسیار معروف در معرفت‌شناسی وجهی این است که تخیل‌پذیری یک گزاره، راهنمای خوبی برای امکان آن است. یبلو تخیل‌پذیریِ راهنمای امکان را برحسب تصورپذیری تحلیل می‌کند. فیوکو در مقاله «تخیل‌پذیری، تصور و معرفت وجهی»، علیه استفاده از تخیل‌پذیری مبتنی بر تصور در معرفت‌شناسی وجهی استدلال می‌کند. ایراد نخست فیوکو ناظر به این نظر یبلو است که شخص می‌تواند در مورد اینکه دقیقاً چه جهانی را در برابر ذهنش آورده اشتباه کند. فیوکو استدلال می‌کند از‌آنجا‌که چنین دیدگاهی به نتایج غیرقابل پذیرش می‌انجامد، باید کنار گذاشته شود. افزون بر این، فیوکو برای اینکه علیه کاربستِ تصور در معرفت‌شناسی وجهی استدلال کند، از مشروع‌بودن استفاده از مواضعه در مباحث وجهی سود می‌برد. از نظر او، وضع‌کردن در تصور مجاز است و وقتی از شخصی خواسته می‌شود که جهان ممکنی را در نظر بگیرد، شخص می‌تواند جهانی را که می‌خواهد در نظر بگیرد وضع کند. فیوکو از این امر نتیجه می‌گیرد که هر گزاره‌ قابل فهمی تخیل‌پذیر خواهد بود و بنابراین، تخیل‌پذیری مبتنی بر تصور نمی‌تواند راهنمایی برای امکان باشد. در این مقاله، از مدل یبلو در برابر اشکال‌های فیوکو دفاع می‌کنم و نشان می‌دهم هیچ‌کدام از این اشکال‌ها بر مدل یبلو وارد نیست.

دانــلود