چکیده:
قم، یکی از پُرسابقه‌ترین مراکز شیعه‌نشین در ایران است. مرکزیت قم برای شیعه، زمینه­ساز سفر علمای بزرگ شیعی به قصد فراگیری علوم اهل‌بیت(ع) و شنیدن احادیث آنان از طریق محدّثان قم شد. این شهر به علت قرارگرفتن در کانون تشیع، ارتباط با علویان و گروه‌ها و مناطق مختلف شیعی، با داشتن مرقد منور حضرت معصومه(س) و تأسیس مکتب حدیثی، از شهرهای پیشتاز در بسط اندیشه امامیه بود. این پژوهش، با استفاده از روش تاریخی به شیوه توصیفی- تحلیلی، ضمن بررسی جایگاه قم در رشد و توسعه دستاوردهای حدیثی و مبانی اعتقادی شیعه، به تبیین زندگی، نقش و عملکرد اصحاب قمی امام هادی(ع) پرداخته است. یافته­های این پژوهش نشان می‌دهد که ابراهیم‌بن‌هاشم قمی، احمد‌بن‌اسحاق قمی، احمد‌بن‌حمزه قمی، احمد‌بن‌محمد اشعری، عبدالله‌بن‌جعفر حمیری قمی، حسن‌بن‌خُرّزاذ قمی و محمد‌بن‌احمد قمی، از مشهورترین اصحاب قمی امام هادی(ع) می‌باشند که با نگارش آثار علمی و اعتقادی و طرح مباحث حدیثی و کلامی، توانستند در انتقال فرهنگ و اندیشه شیعی به دیگر مناطق و جلوگیری از غلو و آرای واقفیه و نیز شکل‌گیری تشکیلات نقابت سادات، مساجد جدید و مکتب حدیثی قم، نقش مهمی ایفا کنند

دانــلود