چکیده:
افلاطون و فارابی با طرح مدینة فاضله در جهت نیکبختی جامعة انسانی کوشیدند. هر دو با بیان اینکه تنها از راه جامعة حکمت‌محور می‌توان به سعادت حقیقی دست یافت، شرط اساسی و بنیادین چنین اجتماعی را حاکم حکیم و زمامدار فیلسوف می‌دانند. در حقیقت، آنچه در منظومة فکری این دو پیشگام در طرح مدینة فاضله ضرورت پیدا می‌کند زیستن در پرتو حکمت و حکومت حکیم است که موجبات سیر صعودی و، در نهایت، وصول به قلة کمال را فراهم می‌آورد. پژوهشِ پیشِ‌رو، با ژرف‌اندیشی در آثار افلاطون و فارابی، به تبیین جایگاه اساسی حکمت و حاکمان حکیم در مدینة فاضله پرداخته و سپس اشکال مختلف حکومتی این دو فیلسوف را مورد مداقه قرار داده است. ادامه سخن در وصف خصوصیات و شرایطی است که یک زمامدار فیسلوف باید دارا باشد. پایان بخش سخن بررسی مقایسه‌ای دیدگاه افلاطون و فارابی است.

دانــلود