چکیده:
باورمندان مهدوی به بحث زمینه‌‌سازی ظهور، به‌‌طور ویژه‌ توجه کرده و درمورد آن، پرسش‌‌های مختلفی مطرح نموده‌اند؛ مثلاً آیا زمینه‌‌سازی ظهور برای بشر ممکن است؟ آیا بشر به این کار تکلیف شده است؟ آیا با انجام زمینه‌‌سازی، ظهور به نوعی تقدم‌‌بخشی می‌‌شود؟ از این قبیل پرسش‌‌ها که در راستای پاسخ‌‌گویی به آن‌‌ها دو نگرش «وظیفه‌‌گرایی مطلق» و «وظیفه‌‌گرایی معطوف به ظهور» مطرح شده است. در نگرش اول، باورمندان مهدوی بدون توجه به تقدم‌‌بخشی ظهور، به انجام وظایف منتظرانه خویش مشغول می‌‌باشند؛ ولی در نگرش دوم، باورمندان مهدوی با عنایت به اینکه کارهای خیر و اعمال صالح آنها در تقدم‌‌بخشی ظهور تأثیر دارد، به انجام وظایف خود اقدام می‌‌کنند. نگرش دوم باز به دو رویکرد مثبت و منفی تقسیم می‌‌شود؛ در رویکرد منفی، ملاک زمینه‌‌سازی ظهور، فراگیری ظلم و جور دانسته شده است؛ ولی ملاک رویکرد مثبت، کارهای خیر و اعمال صالح می‌‌باشد. پاسخ این پرسش‌‌ها و برآیند این رویکردها با درافکندن نظریه مختار «نظریه اختیاری‌بودن ظهور با رویکرد مثبت در اندیشه رهبر معظم انقلاب - دامت برکاته-» با متد عقلی و نقلی با رویکرد تبیینی و تحلیلی دست‌‌یافتنی خواهد بود.

دانــلود