چکیده:
کنشگران می‌توانند هنجار شرعی را در مقوله حجاب و پوشش رعایت کنند، ولکن باز با رفتار و گفتار خود یا دیگر نمادهای مختلفی که می‌تواند موجب جنسی‌شدن فضای اجتماعی شود؛ در فضای اجتماعی کنشی انجام دهند که موجب جنسی‌شدن فضای اجتماعی باشد. در مقابل نیز، کنشگری می‌تواند هنجار پوششی و حجاب شرعی را رعایت نکند، ولی بااین‌حال، کنشی که موجب جنسی‌شدن فضای اجتماعی می‌شود را نیز، انجام ندهد. آنچه دراین‌بین مسئله اجتماعی تلقی می‌شود و با خود آسیب‌هایی را در پی دارد، فارغ از رعایت هنجار شرعی اسلام در بحث پوشش؛ کنشی جنسی است که در فضای اجتماعی صورت می‌گیرد. فضای اجتماعی، بستر و محیطی است که کنشگران در آن، کنشی فردی یا جمعی انجام می‌دهند و غالباً این کنش، اجتماعی بوده و به‌صورت تعامل اجتماعی نمود دارد. کنش افراد، اگر موجب برانگیختگی جنسی در کنشگران ‌شود و لو به مرحله اوج لذت جنسی هم نرسد؛ کاملاً رفتاری جنسی محسوب خواهد شد. پدیده جنسی‌شدن فضای اجتماعی، بستری مناسب برای ایجاد مرحله اولِ (پیدایی میل و اشتهای جنسی) واکنش جنسی است. جنسی‌شدن فضای اجتماعی، در چهار بخش کلی می‌تواند نمود داشته باشد. گفتار و رفتار کنشگران، با نگاهی عاملیت محور و رسانه با نگاهی ساختاری، بستر این مسئله، اجتماعی است. فضای مجازی، مطبوعات، عکس و فیلم و سینما، چهار بستر جنسی‌شدن فضای اجتماعی در ساختار رسانه است. دراین‌بین، اعتباراتی نیز بین افراد وجود دارد که نشانگان این مسئله به شمار می‌رود.

دانــلود