چکیده:
ابعاد قدسی و فلسفی عزاداری حسینی(ع)، بعضا باعث فراموشی از وجوهِ هویت‌ساز و موثر در مناسبات زندگی روزمره بوده است. در سایه این کم‌توجهی به ابعاد زمینی ذخایری چون عاشورا و عزاداری، مقوله سبک زندگی ایرانی-اسلامی هر چه بیشتر نیاز متنوع خود را با منابع به‌روزشونده وارداتی تامین کرده؛ درحالیکه آئین‌ها، دربردارنده وجوهی معنایی و قابل الهام، برای تغذیه سبک زندگی‌اند.

براین اساس سوال اصلی این خواهدبود که چه ظرفیت‌های عینی و عملی در عزاداری امام حسین (ع) برای دستمایه قراردادن سبک زندگی ایرانی-اسلامی وجود دارد؟

این پژوهش با هدف بهره‌گیری از منطق مناسبات عینی و عملی در درون عزاداری، در پی معرفی برخی مناسبات سازنده‌ی یک سبک‌زندگی فراگیر و خارج از محدودیت‌های یک مناسک آئینی است.

روش فهم پدیده‌ها در این مقاله، مبتنی برگونه‌ای پدیدارشناسی خواهدبود که توصیف پدیدارهای عزاداری را براساس نیاز، تجارب و تاثیرپذیری‌های عامل شناسای مسلمان شیعی، در زندگی روزمره دنبال‌ می‌کند. لذا شکل پدیدارشناسی امرلنفسی(برای من) خواهدبود و از الگوی استعلایی تبعیت نمی‌کند، ضمن اینکه تجارب‌زیسته و مشاهدات-عینی نگارندگان از عزاداری‌های امام‌حسین(ع) و بازتاب‌های عزاداری در روایتِ برخی منابعِ مکتوب نیز مدنظر بوده‌است.

از نتایج این تحقیق، گردآوری فهرستی از گزاره‌های ایجابی برای یک سبک‌زندگی عینی و ساختِ مناسبات جدید در زندگی روزمره خواهد بود.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد