چکیده:
هدف از این نوشتار، به دست دادن نظر قرآن درباره نسبیت فرهنگى است. در این بحث درون دینى، روى سخن با کسانى است که مدعى هستند قرآن نسبت به فرهنگ‌هاى مختلف، به ویژه ادیان، نظرى مطلق ندارد، و حتى راه هر یک از پیامبران به صورت نکره )صراط( است، و نه »الصراط المستقیم«، این یعنى وجود راه‌هاى راست، نه راه راست. نویسنده برخى از آیاتى که نسبیت فرهنگ‌ها را مى‌رسانند نقل کرده و سپس به آیاتى پرداخته که مدعیات اساسى نسبیت فرهنگى را زیر سؤال مى‌برد. نویسنده با توجه به مسأله جهانى شدن، آن را از جهانى‌سازى جدا مى‌کند، اولى را خوب و دومى را که با انحصار اطلاعات و از طریق شبکه‌هاى گوناگون اطلاع‌رسانى تحمیل مى‌شود، ستم و اهانت به سایر فرهنگ‌هایى مى‌داند که از امکانات برابر رسانه‌اى برخوردار نیستند. فشارهاى نهاد بین‌المللى از سوى قدرتهاى اقتصادى و نظامى در این زمینه مانند ابزار فشارى بر کشورهاى در حال رشد عمل مى‌کنند. همچنین در این مقاله روادارى و تسامح اجتماعى سیاسى نیز بدون التزام به نسبیت اعتقادى و فرهنگى ممکن دانسته شده است.

دانــلود