چکیده:
درآمد در این مقاله مى‏خواهم دعاوى زیر را بررسم:
(1) «خدا» هیچ معنایى، به معناى «مدلول‏»، ندارد; نام خاصى، همانند نام خاص مورد نظر راسل[2]، است; یعنى این‏که، تنها، محکى دارد. به طور ساده‏تر، ما اصلا نمى‏توانیم خدا را توصیف کنیم، بلکه تنها مى‏توانیم او را بنامیم و با نام به وى اشاره کنیم; (1)
(2) خدا هیچ معنایى، به معناى «مدلول‏» ندارد; به این معنا که ذات خدا، اساسا بیان‏ناپذیر است. همان‏طور که بعضى گفته‏اند، خدا «به کلى دیگر» یا حتى «یگانه به کلى دیگر» است.
پس از این‏که گفته‏ام نه(1) و نه(2) پذیرفتنى نیست، این پرسش را پیش کشیده‏ام که ارائه تفسیرى از معناى یک واژه یعنى‏چه. فعلا، تفسیرى ویتگنشتاینى[3] را برحسب «کاربرد» مطرح مى‏کنم و کاربردهاى گوناگون واژه «خدا» را در زندگى مسیحیان ذکر مى‏کنم. آنگاه مى‏پرسم که آیا کاربردهاى مذکور به کاربرد یا معنایى اساسى‏تر بستگى دارند یا نه. از این راى دفاع خواهم کرد که آنها، البته به کاربرد معنایى اساسى‏تر کاربرد یا معنایى «توصیفى‏» بستگى دارند.
پس از آن به این مساله مى‏پردازم که به نظر مى‏رسد «خدا» در الهیات مسیحى کاربرد یا معناى توصیفى واحدى ندارد، بلکه انواعى از چنین کاربردها یا معانى دارد که، ظاهرا، برخى از آنها در جهاتى بیش‏وکم بنیادى با یکدیگر ناسازگارند. با برجسته کردن این مساله [و] با اشاره به آنچه تامس موریس[4] (2) «شکاف بزرگ‏» در «آشفتگى خلاقانه تفکر معاصر در باب خدا» نامید، چهار رویکرد به آن را بررسى خواهم کرد.
در پایان، چند اندیشه پایانى را درباره مسیرى که پیش‏رو داریم ارائه مى‏دهم; اگرچه مدعى نیستم که این راه نوى است. این راهى است کهنه و فرسوده.

دانــلود