چکیده:
هدف پژوهش حاضر پاسخ به این پرسش است که «ادبیات صلح به‌مثابه یک عنصر نوظهور، چگونه به کاهش سطح آشوب‎زدگی و افزایش سطح هم‌گرایی و ایجاد صلح کمک می‎کند؟» فرض این است که ادبیات صلح با درنظرگرفتن صلح به‌مثابه یک چرخه و فرایند، به‌جهت نوع روایت و خوانش متفاوتی که دارد و هم‌چنین گستره‌ی مخاطبینی که شامل می‎شود، با ترویج کارکرد‎هایی نظیر: باور به امکان تغییر، همدلی به‌جای تنش و نوع‌‎دوستی به‌جای تبعیض، عوامل آشوب‎زا (اسلام‎‌هراسی) را محدود کرده و درنتیجه سطح صلح را افزایش می‎دهد. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از نظریه‌ی ماتریالیسم فرهنگی (رویکرد تلفیقی ویلیامز و سینفیلد) تحلیلی از رابطه‌ی ادبیات، صلح و بازتاب مقوله‌ی آشوب‌‎زدگی در جهان اسلام و پیامدهای آن ارائه کرده است. این تحلیل به‌لحاظ زمانی به دوره‌ی پسایازده سپتامبر تعلق دارد و با بازخوانی دو اثر خالد حسینی (بادبادک‌باز و هزار خورشید تابان) نشان می‌دهد که چگونه می‎توان مولفه‎‌های ادبیات صلح را از این دو اثر استخراج کرد. جهان اسلام نیازمند بازخوانی میراث خود برای شکستن غیرواقع‎‌نمایی‎‌های موجود است. تصویرسازی آثار ادبی، ازاین‌جهت که مخاطب بسیار گسترده‌ای دارد و از ماندگاری عمیقی برخوردار است، در تقابل با مولفه‌‎های آشوب‌‎زا قابلیت‌های کاربردی ویژه‌ای را داراست.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد