چکیده:
پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعى و شبه آزمایشى است که با هدف بررسى اثر زیارت دینى بر سلامت روانى اجرا گردیده است. بدین منظور تعداد 70 نفر در دو گروه سیاحتى (35=n) و زیارتى (35=n) با در نظر گرفتن متغیرهاى جنسیت, سن و داشتن سواد با روش نمونه گیرى در دست رس انتخاب شدند. هر دو گروه هم قبل و هم بعد از بازگشت از سفر آزمون سلامت عمومى (GHQ) 28سؤالى را تکمیل نمودند. سپس داده هاى 70 آزمودنى جمع آورى و نتایج با استفاده از آزمون آمارى t تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که دو گروه, هم در هنگام عزیمت و هم در هنگام برگشت از سفر در متغیر سلامت روانى با هم دیگر تفاوت معنادارى داشتند. به عبارتى گروه زیارتى در هر دو مرحله به طور معنادارى از سلامت روانى بالاترى نسبت به گروه سیاحتى برخوردار بودند. هم چنین نتایج نشان داد که زیارت دینى به طور معنادارى در مقایسه با سیاحت باعث کاهش علائم و ارتقاء سلامت روانى زائرین خانه خدا گردیده است و این تفاوت به جز در بعد علائم جسمانى در سایر ابعاد افسردگى, اضطراب و سازگارى اجتماعى معنادار بود. جالب این که مقایسه گروه زیارتى در دو مرحله عزیمت و بازگشت نشان داد که گرچه زیارت علائم اضطراب, افسردگى را کاهش داده و باعث افزایش سازگارى اجتماعى افراد شده است, ولى در بعد علائم جسمانى تغییر معنادارى ایجاد نکرده است. اما سفر سیاحتى, به طور کلى, هیچ تفاوت معنادارى در سلامت روانى افراد ایجاد نکرده است.

دانــلود