چکیده:
کاربردشناختی، ادبیات را به عنوان مؤثرترین و زیباترین نوع گفتمان تلقی می‌کند، گفتمانی که نه تنها زیبایی و جمال در آن بلکه تمام کارکردها و وظائف ارتباطی زبان در آن موجود است. بنابراین فن اقناع به عنوان هدف غایی هر گفتمانی، در ذیل مکتب کاربردشناختی قرار می‌گیرد. استعاره به عنوان ابزاری است که جایگاهی بالا در امر ارتباط بین متکلم و فرستنده و نیز در امر اقناع و اثرگذاری بر مخاطب دارد. مقالۀ حاضر با روش توصیفی تحلیلی سعی دارد این صنعت بلاغی را با هدف اقناع مخاطب در نامه‌های برگزیدۀ نهج­البلاغه بررسی کند. از دستاوردهای پژوهش این است که امام7 بیش‌تر استعاره خود را درجهت تنبیه، تذکیر و ترغیب مخاطب به کار می‌گیرد و برای اقناع مخاطب از این طریق، تصاویری ساده و ملموس انتخاب می‌کند که اقناع و قدرت تأثیری بیش‌تر دارند.

دانــلود