چکیده:
 تأثیر روان‌شناسى جدید بر تفسیر آیات قرآن و تفسیر فطرت خداپرستى مورد بحث قرار گرفته است. تفسیر قرآن با نگاه و بهره‌گیرى از داده‌هاى روان‌شناسى بسیار نقش‌آفرین است. این نوشتار ناخودآگاه روحى در نظریه ویکتور فرانکل را به بحث و بررسى مى‌گیرد. فرانکل دو ناخودآگاه روحى و روانى براى انسان برمى‌شمارد. ناخودآگاه با نبود سرکوب به سطح آگاه ارتقا مى‌یابد و سرکوب آن چه در سطح آگاه قرار دارد به ناخودآگاه رانده مى‌شود. بنابراین ناخودآگاه دو نوع سرکوب دارد. فرانکل ناخودآگاه روحى را دربرگیرنده موضوعات مذهبى مى‌داند. این نظریه فرانکل با نظریه قرآنى فطرى بودن اعتقاد به خدا و دین بسیار همخوانى دارد. آنانى که حس دیندارى خویش یا دیگران را سرکوب نمى‌کنند این حس ایشان از خودآگاه به ناخودآگاه رانده نمى‌شود اما آنانى که حس دیندارى را سرکوب مى‌کنند به روان رنجورى مبتلا مى‌شوند و حس دیندارى ایشان به ناخوآگاه مى‌رود.  در آیات قرآن نیز خدافراموشى، خودفراموشى مى‌آورد و خودفراموشى یکى از بیمارى‌هاى روانى است؛ چنان که براساس آیات، فراموشى آیات الهى، زندگى را سخت و دشوار مى‌سازد. فرانکل معتقد است درمان این روان رنجورى به برداشتن ابزار سرکوب است. باید سرکوب را برداشت تا دوباره دیندارى از ناخودآگاه به خودآگاه برگردد. خدا نیز براى کشاندن خداباورى از ناخودآگاه به خودآگاه از مشرکان به گونه‌اى پرسش مى‌کرد که ناگزیر از اعتراف به وجود خدا و خالقیت او گردند؛ چنان که پیامبران نیز با هدف کشاندن خداباورى از ناخودآگاه به خودآگاه مبعوث شدند.

دانــلود