چکیده:
واژۀ «سپاسگزاری» معادل واژۀ «شکرگزاری» است. واژۀ «شکر» در قرآن کریم 75 مرتبه و به شکل‌های مختلف آمده است. یکی از خطابات قرآن به خاندان داوود(ع) این است: «اعْمَلُوا آلَ دَاوُدَ شُکْراً وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ؛ اى آل داود شکرگزارى کنید، اما عدۀ کمى از بندگان من شکرگزارند!»
براى شکرگزاری سه مرحله بیان شده‏ که عبارت است از: «شکر قلبی»، که همان تصور نعمت و رضایت، و خشنودى نسبت به آن است؛ «شکر زبانی»، که ثنا گفتن نعمت دهنده است؛ «شکر ارکانی»، که هماهنگ ساختن اعمال با اعضا و جوارح در برابرآن نعمت است.
واژۀ «شکور» در آیه صیغه مبالغه است و فزونى شکرگزارى و تکرار و تداوم آن با قلب، لسان و اعضا را مى‏رساند. این تعبیر که «افراد کمى از بندگان من شکرگزارند» ممکن است براى بیان عظمت مقام گروه شکرگزاران باشد که افراد نمونه‏اى هستند، و یا به این منظور که شما کوشش کنید تا در زمرۀ آنان در آیید تا بر جمع شاکران افزوده شود.
انبیا و اولیا از جمله شکرگزاران درگاه الهی هستند که وجود مطهر و نازنین ابا‌عبدالله الحسین(ع) از این گروه است. در این مقاله تلاش خواهد شد سیره و کلام آن حضرت پیرامون سپاسگزاری از نعمت‌های الهی شرح و بررسی شود.

دانــلود