چکیده:
در تنظیم وسایط معنوى، زیبایى که ایجابى و رحیم است، به یک معنا در نقطه مقابل ریاضت، که سلبى و بى‏رحم است، قرار مى‏گیرد; در عین حال، هر یک از اینها همواه شامل بخش اندکى از دیگرى است. زیرا هر دو از حقیقت نشات مى‏گیرند و بیانگر حقیقتند; گرچه از دیدگاههاى متفاوت. جستجوى امر نامطبوع تا آنجا موجه است که نوعى ریاضت‏باشد. اما این کار نباید منجر به ستایش زشتى شود; زیرا به انکار وجهى از حقیقت‏خواهد انجامید. این مساله در تمدنى که هنوز کاملا سنتى بود نمى‏توانست ظاهر شود; زیرا زشتى کم و بیش به صوررت عارضى در آن پدیدار مى‏شد. فقط در جهان متجدد است که زشتى، چیزى شبیه به یک هنجار یا اصل شده است; فقط در اینجاست که زیبایى به صورت یک ویژگى، اگر نگوییم یک تجمل، ظاهر مى‏شود. خلط همیشگى زشتى یا سادگى، در همه سطوح، از همین جا نشات مى‏گیرد.

دانــلود