چکیده:
در این مقال، ابتدا، موضوع تخصص در فقه طرح مى‏شود و محور و مدار این بحث، دیدگاه حاج شیخ عبد الکریم حائرى، مؤسس حوزه علمیه قم، قرار مى‏گیرد. و این که چرا، به این مسأله، با همه نیازى که به آن بوده توجه نشده و مورد کالبد شکافى قرار نگرفته است، از بُعد سیاسى نگاهى اجمالى به آن افکنده مى‏شود. سپس دو مبناى: تجزى و اجتهاد مطلق، موردِ واکاوى قرار مى‏گیرد که تخصص بر اساس این دو مبنى، چه حکمى دارد و فقیهان در این باره چه مشى دارند که پس از بحث و بررسى، این نتیجه به دست مى‏آید: تخصص در فقه را فقیهان روا مى‏دانند و نظر متجزى متخصص را حجت براى دیگران. آن گاه، بحث محورى دیگرى که در ارتباط با تخصص در فقه مطرح است، تعریف اعلم است که بر اساس دیدگاهِ صاحب عروه، پى گرفته مى‏شود. و دلیل اصلى مراجعه به اعلم، که همانا سیره عقلا باشد، در کانون بررسى قرار مى‏گیرد و دیدگاه عالمان و فقیهان دراین مسأله بازگو مى‏شوند. بحث دیگرى که پس از بیان ادله مراجعه به اعلم، مجال طرح مى‏یابد، موضوع تبعیض در تقلید است و بیان دیدگاه صاحب عروه که قائل به تبعیض در تقلید است و نقل فتواى محشین عروة الوثقى. به روشنى بیان مى‏شود که بسیارى از فقیهانى که ذیل فتواى سیّد یزدى، فتواى خود را طرح کرده‏اند، نظر سیّد صاحب عروه را در تبعیض تقلید پذیرفته‏اند. که این، در حلّ مشکل تقلید بر اساس تخصص در فقه، راه گشا شناسانده و معرفى مى‏شود و در این فرایند، هرکس، در هر رشته‏اى، مى‏تواند به متخصص همان رشته فقهى، که اعلم نامیده مى‏شود، مراجعه کند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد