چکیده:
از صفات زیبای خداوند متعال، آشکار کردن زیبایی‌ها و پوشاندن صفات زشت است؛ ‌چنان‌که در «حدیث کنز‌العرش» می‌خوانیم: «یَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمیلَ وَ سَتَرَ الْقَبیحَ یَا مَنْ لَمْ یُؤَاخِذْ بِالْجَرِیرَةِ وَ لَمْ یَهْتِکِ السِّتْر؛^[1] اى خداوندى که خوبى را ظاهر مى‏کنى، بدى را مى‏پوشانى، بر خطاها سرزنش نمی‌کنی و پرده‌ها را نمی‌دری!» پروردگار مهربان بسیارى از زشتی‌های رفتار ما را آشکار نمى‏سازد؛ بلکه نیکى‏ها و زیبایى‏ها را نمایان مى‏کند که بنده‏اش را در نظر دیگران خوش‌سیرت نشان دهد. اگر چشم‌پوشى خداوند نبود، انسان خود را رسوا مى‏ساخت و انگشت‌نماى عام و خاص مى‏شد. بنابراین، خدا رازدار است و رازداران را دوست می‌دارد.
[1]. شیخ صدوق، التوحید‏، ص 221.

دانــلود