چکیده:
معتزله، یکی از فرقه­های کلامی پدید آمده در تاریخ اسلام است. این فرقه درآغاز سده دوم هجری در بصره پا به عرصة وجود گذاشت. واصل بن عطا، بنیان­گذار این فرقه شناخته می‌شود. اختلافات معتزله و امامان شیعه(ع)، حول محورهای توحید، عدل، وعد و وعید، امر به معروف و نهی از منکر و منزله بین منزلتین و دیگر مباحث اعتقادی می­باشد. روش معتزله بر پایة حجیّت افراطی عقل ،استوار بود و  به استدلال و ادلة افراطی عقلی، اتکا داشت. معتزله، در صورتی که آیه و روایتی را بر خلاف عقل تشخیص می‌داد، آن را تأویل و به نفع عقاید خود از آن استفاده می­نمودند.گرچه شیعه، در پاره‌ای از مسائل با معتزله به نوع سازگارانه هماهنگی پیدا می­کرد؛اما به دلیل اختلافات عمیق فکری، این سازگاری به سوی ردیه نویسی هم، پیش می­رفت .چنان­که اصحاب امامان شیعه(ع) اقدام به نوشتن ردیه‌هایی بر معتزله کردند تا بدین شکل سلامت فکری و فرهنگی جامعة اسلامی را حفظ نمایند. در این پژوهش به این سؤال پاسخ گوییم : که ردیه نویسی اصحاب امامان شیعه(ع) چه تأثیری بر گسترش علوم اسلامی داشته است؟

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد