چکیده:
مایکل دامِت(Michael Dummet), اخیراً کتاب فوق العاده جذابى به نام ریشه هاى فلسفه تحلیلى,1 براساس سلسله درس گفتارهایش در سال 1987 در دانشگاه بولونیا2, منتشر کرده است. علاقه مندم نظراتى چند درباره تبیین او از این نهضت مطرح کنم. البته آن قدر که بر دیدگاه هاى او نسبت به بعضى نمودهاى معاصر فلسفه تحلیلى انگشت تأکید مى گذارم, بر تقریر او از ریشه هاى فلسفه تحلیلى تکیه نمى کنم. درسى که من در صددم از این اظهارنظرات بگیرم, با یکى از موضوعات اصلى کتاب دامِت وجه اشتراکى دارد و آن نیاز به پل زدن بر شکاف میان پدیدارشناسى3 و فلسفه تحلیلى است. لیکن, هرچند نظر دامِت این است که ارتباط [مذکور] مى تواند, و باید, براساس بازگشت به ریشه هاى مشترک و اتحاد در نقطه افتراق برقرار شود, من استدلال خواهم کرد که باید به جاى آن به آینده و به عرصه مشترک مسایل بنگریم, آن جا که سبک هاى نگرشى [در مسایل] اهمیتى کمتر از راه حل هاى واقعى دارند راه حل هایى که به طرح و بررسى آنها خواهیم پرداخت. بر این باورم که چنین عرصه اى هم اینک وجود دارد و حوزه مطالعات شناختى, آن را فراهم آورده است, به ویژه در مواردى که این مطالعات با آن چه (فلسفه ذهن)4 خوانده مى شود, هم پوشى دارند.

دانــلود