چکیده:
آنچه امروزه از آن به عنوان ترور نام برده مى شود, سابقه اى دو هزار ساله دارد که به نقل تاریخ معتبر از سوى فرقه سیکارى, 1 از یهودیان افراطى قرن اول میلادى, و با انگیزه هاى مذهبى آغاز شد. تداوم چنین اعمالى در قرون بعد و تا دوران معاصر از جهت انگیزه, روش هاى اقدام, اهداف و ابزارها, تنوع و پیچیدگى هاى زیادى داشته است. در تاریخ مکتوب اسلام, در نقل هاى شیعه و اهل سنت, مواردى به پیامبر اسلام (ص) نسبت داده شده است که شائبه صدق ترور را نزد برخى ایجاد کرده است. اسناد معتبر شیعه و اهل سنت حکایت از آن دارد که علاوه بر نهى و ممنوعیت شرعى ترور با عنوان هایى مانند فتک, ارهاب و اغتیال در سنت نبوى, شخص پیامبر با اقدامات مدنى و عقد پیمان هاى برادرى و همزیستى میان مسلمانان ـ مهاجرین و انصار ـ و طوایف یهود, بخصوص سه طایفه بزرگ بنى قینقاع, بنى قریظه و بنى نضیر, در ایجاد و حفظ امنیت عموم شهروندان اعم از مسلمان و غیرمسلمان اصرار داشت. از سوى دیگر, موارد منقول در خصوص برخى اقدامات در حذف چند تن از سران یهود معارض در زمان پیامبر, علاوه بر ضعف سندى و عدم قابلیت استناد اقدامات به شخص پیامبر, اصولاً فاقد صدق عنوان ترور و اعمال تروریستى است و باید در قلمرو اقدامات جنگى و قواعد مربوط به زمان جنگ مورد بررسى قرار گیرد. به قتل رساندن مخالفان در عصر پیامبر, اقدامى کاملاً مشروع بوده است, اما پیامبر اسلام با وضع قواعد اخلاقى و نهى شرعى به صورت اکید از شیوع چنین اقداماتى نزد مسلمانان جلوگیرى کرد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد