چکیده:
چکیده در آستانه قرن بیست و یکم، جامعه ما نیز همانند سایر جوامع، خواسته یا ناخواسته، به بستر آزمونى همه جانبه به سوى تحولى عمومى در اندیشه و عمل، و در نگرش و روش تبدیل گردیده است.خواه این روند را فرآیندى طبیعى و مطلوب تلقى کنیم و یا آن را امرى غیر منتظره و ناپسند بدانیم،در هر حال بصورت واقعیتى انکار ناپذیر جلوه گر شده است. ابعادى از این تحول به همراه عنوان گذار به جامعه مدنى، حوزه‏هاى مختلف فرهنگ و هنر، سیاست و اقتصاد، حقوق و اجتماع و حتى استنباطات دینى مرتبط به آنها را نیز پوشش داده است. در کشور ما نیز (بویژه پس از انتخابات دوم خرداد 76) پرتوهایى از تحولات یاد شده گسترانیده شد. به عقیده ما با وجود این که مى‏توان از امواج مذکور در راستاى تکامل عمومى جامعه، بهره‏بردارى مناسبى به عمل آورد، اتخاذ مواضع حاد در این مورد دشوارى‏هایى به همراه داشته است. مقاله حاضر در صدد است تا ضمن ارزیابى مواضع یاد شده، کارآمد بودن نوعى همگرایى اصولى، به دور از افراط و تفریط، را درقالب چهار بخش تاکید نماید.

دانــلود