چکیده:
مفهوم شادی، ازجمله مفاهیمی است که از دیرباز در سنت‌های گوناگون شرقی و غربی و ازجمله در جریان‌های معنویت‌گرای نوظهور به‌خصوص روان‌شناسی مثبت‌گرای سلیگمن بازتابی گسترده داشته است. این مفهوم که در قرآن و احادیث نیز بارها مورد اشاره و تأکید قرار گرفته است در عرفان ابن‌عربی نیز در قالب کلماتی همچون: سرور، فرح، وجد، بهجت، بسط، لذت، شوق و رضایت مورد توجه بوده و به‌معنای خوشی و لذت قلبی ناشی از معرفت و قرب به حق مراد شده است. ابن‌عربی در آثار خویش، یکی از اوصاف عالمان حقیقی را فرح مداوم و سرور پیوسته می‌داند. سلیگمن، شادی را عامل سلامت روان و از نتایج مطلوب روان‌شناسی مثبت‌گرا می‌‌شناسد و بر این باور است که تجارب حاوی هیجانات مثبت، باعث کاهش هیجانات منفی همچون: افسردگی، ناامیدی و بدبینی و موجب افزایش قابلیت‌ها و فضیلت‌های روانی شوند. روش کار، استخراج ویژگی‌های مفهوم سرور از آثار ابن‌عربی و مفهوم «happiness» از آثار سلیگمن و سپس مقایسه آنها با یکدیگر بوده است. میان این دو دیدگاه، شباهت‌هایی ازجمله: درون‌گرایی، اصلاح نگرش به ساحت زندگی و توجه به پرورش فضایل اخلاقی و منش‌های آرامش‌بخش دیده می‌شوند؛ اما تفاوت‌هایی نیز میان آنها وجود دارند، ازجمله: این که ابن‌عربی شادی پایدار را برآمده از امر باطنی، معنوی و الهی دانسته آن را نتیجه کسب فضائل اخلاقی و تشبه به صفات الهی و سلوک معنوی و معرفت و قرب به حق می‌داند، درحالی‌که موضوع شادی در اندیشه سلیگمن امری روان‌شناختی بوده و کارکرد رفتارگرایانه دارد.

دانــلود