چکیده:
یکی از آموزه‌های قرآن کریم، دعوت پیروان ادیان توحیدی به وحدت است: «یا أَهلَ الکِتابِ تَعالَوا إِلىٰ کَلِمَةٍ سَواءٍ بَینَنا وَبَینَکُم أَلّا نَعبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلا نُشرِکَ بِهِ شَیئًا وَلا یَتَّخِذَ بَعضُنا بَعضًا أَربابًا مِن دونِ اللَّهِ فَإِن تَوَلَّوا فَقولُوا اشهَدوا بِأَنّا مُسلِمونَ؛^[1] بگو ای اهل کتاب! بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما یکسان است که جز خداوند یگانه را نپرستیم و چیزی را همتای او قرار ندهیم و بعضی از ما، بعضی دیگر را - غیر از خدای یگانه - به خدایی نپذیرد. هر گاه (از این دعوت) سرباز زنند، بگویید: گواه باشید که ما مسلمانیم». از این آیه شریفه چنین استنباط می‌شود که وقتی خداوند با اتکای به اشتراکاتی از جمله یکتاپرستی و دوری از شرک، پیروان ادیان توحیدی را به وحدت دعوت می‌کند؛ قطعاً وحدت و تقریب مذاهب اسلامی در پرتو باورهای مشترک فراوانی که با یکدیگر دارند، امری ممکن و مطلوب است. بر همین اساس باید بر خلاف خواسته دشمنان قسم‌خورده اسلام و مسلمین، در راه حفظ وحدت و انسجام جامعه مسلمانان تلاش و تبلیغ کرد تا در پرتو انسجام و صلح و آرامش، جامعه مسلمین به اهداف عالیه اسلام نائل شوند. این نوشتار به برخی از خاطرات تبلیغی در مناطق مشترک می‌پردازد.
 
[1]. آل‌عمران: 64.

دانــلود